Deze serie schilderijen vindt zijn oorsprong in mijn reis naar Israël van november 2017. Een indrukwekkende, mooie, informatieve en gezellige reis, samen met de groep kunstenaars waarmee ik al jaren schilder. In Jeruzalem brachten we o.a. een bezoek aan het Israëlmuseum. Hier was op dat moment ook de tentoonstelling ‘Maybe, maybe not’ van de Chinese kunstenaar en activist Ai Wei Wei te bezichtigen. Eén van de kunstwerken die hij daar tentoonstelde was een immens geknoopt tapijt ‘Soft Ground’ (vloerkleed met tegelpatroon), dat de totale oppervlakte van een grote museumzaal vulde. Om je route te vervolgen, moest je over dit kunstwerk/tapijt heen lopen naar de volgende zaal. Dit mocht echter niet zomaar. Iedereen werd verzocht eerst een paar plastic slofjes over de eigen schoenen heen te doen.
Terwijl ik daar (met mijn gymschoenen in plastic slofjes) over het kunstwerk van Ai Wei Wei liep, maakte ik wat detailfoto’s van het tegelpatroon. Bij toeval verschenen op dat moment mijn eigen gymschoenen (inclusief flatterende slofjes) op het fraaie ‘tegel’patroon voor m’n lens. Vanaf dat moment was er geen houden aan. Ik kon niet meer stoppen met het fotograferen van mijn en andermans voeten op een bijzondere, mooie, (al dan niet betegelde) ondergrond. Een aantal van die foto’s heb ik inmiddels bewerkt, afgedrukt, omgewerkt tot foto-tekeningen en geschilderd. Kortom, er bleken (en blijken nog steeds) heel veel mogelijkheden met dit onderwerp als thema.
Het grappige is dat mijn enthousiasme blijkbaar wordt gedeeld en ook aanstekelijk werkt. Inmiddels heb ik van verschillende kanten foto’s toegestuurd gekregen met het verzoek of ik er iets mee kan doen of met de vraag of ik er misschien iets aan heb. Een van de schilderijen hierboven is gebaseerd op zo’n vraag. Een dierbaar moment vereeuwigd, bewerkt en geschilderd.
De serie geeft tegelijkertijd ook iets van onze tijdgeest weer. Vanwege privacy-redenen moeten mensen anno 2019 veelal onherkenbaar of gedeeltelijk in beeld gebracht worden. Deze serie doet ook daar bewust aan mee door alleen de voeten/benen af te beelden en daarmee een verhaal te vertellen. Zo ontstaat een mensfragment en tijdsbeeld ineen.